Het leven is te kort om anderen te veroordelen. Waarom maak je je niet druk om jezelf? Ik ken je niet, maar er zijn vast en zeker dingen waar je aan kunt werken. Je mag misschien een gezond lichaam en een perfect gezicht hebben, maar ik durf te wedden dat jij ook je onzekerheden hebt. Onzekerheden die je ervan weerhouden om slechts gekleed in een paarse bikini de hele school je lichaam te showen. En wat de rest van jullie betreft, onthoudt dit: JE MAG ER ZIJN. Groot, klein, lang, kort, mooi, gewoon, vriendelijk, verlegen. Laar niemand je wijsmaken dar niemand je moet, zelf jij zelf niet.”
Titel: Op mijn schouders
Auteur: Jennifer Niven
Uitgeverij: Moon Young Adult
Genre: Young Adult, Contemporary
Waardering: 4/5 sterren
Iedereen denk Libby Strout te kennen: ze kwam ooit in het nieuws als het dikste meisje van de VS. Maar wie kent haar echt? Libby verloor op jonge leeftijd haar moeder en aan de pesterijen op school kwam nooit een eind. Na jaren thuisonderwijs besluit Libby uiteindelijk terug te keren naar school met maar één missie: het meisje worden da alles kan.
Iedereen denkt Jack Masselin te kennen: de eeuwige lolbroek. Hij lijkt het allemaal goed voor elkaar te hebben. Maar niemand weet dat Jack aan prospagnosie lijdt: hij kan geen gezichten herkennen. Zelfs zijn eigen gezicht niet. Hij wil dit het liefst voor de wereld verborgen houden, maar dat betekent wel dat hij geen échte relaties kan aangaan.
Als Libby en Jack elkaar ontmoeten dankzij een uit de hand gelopen grap op school, zijn ze allebei vooral kwaad op alles en iedereen, maar uiteindelijk weten ze elkaar te verrassen. Want hoe beter Libby en Jack elkaar leren kennen, hoe minder eenzaam ze zich voelen.
Op mijn schouders verteld het verhaal van Jack en Libby en je leest dan ook afwisselend vanuit hun perspectief. Ik schreef al vaker dat ik een beetje een haat-liefde verhouding heb met zo’n wisselend perspectief. Ik vind het heel fijn dat je op deze manier verschillende personages beter leert kennen, maar soms haalt het mij ook heel erg uit het verhaal als het perspectief steeds zo wisselt. Bij Op mijn schouders was dat laatste voor mij wel een beetje het geval. Vooral ook omdat de hoofdstukken steeds best wel kort zijn en ik dus vaak net weer helemaal in Libby of in Jack zat als het perspectief weer gewisseld werd naar het andere personage. Toch had ik wel het idee dat ik me zowel in Libby als in Jack heel goed in kon leven, want dat is ook waar zo’n wisselend perspectief voor zorgt: je weet precies wat beide hoofdpersonages denken.
“Ik weiger een statistiek te zijn – ik heb de statistieken het grootste deel van mijn leven verslagen.”
Libby vond ik een heel sterk personage. Hoewel ze bekend staat als ‘de dikste tiener van Amerika’ en zich daar soms best wel onzeker over voelt, is ze niet bang om haar mening te geven en iedereen te zeggen waar het op staat. Jack vond ik als personage heel interessant door de aandoening die hij heeft. Jack heeft prospagnosie, wat betekent dat hij geen gezichten kan herkennen. Ik vond het heel interessant om over deze aandoening te lezen en wat dat voor het dagelijks leven van Jack betekent. Ik had namelijk eigenlijk nog nooit van deze aandoening gehoord en het lijkt me knap lastig om niemand te herkennen.
“Ik reik over het hek en pak haar hand vast. Ik kus haar knokkels, een voor een. Terwijl ik dat doe, denk ik: Hoe kan het dat dit meisje zoveel voor me betekent?”
Op mijn schouders is een liefdesverhaal, maar het is niet zo dat de liefde heel overheersend is in het boek. Het draait vooral om de persoonlijke ontwikkeling van Libby en Jack. Gedurende het boek zie je deze twee personages steeds verder groeien, maar ook steeds meer naar elkaar toe groeien. Het hele boek zat ik te hopen dat Jack en Libby uiteindelijk samen zouden komen, want ze zijn zo ongelooflijk leuk samen.
“We zijn allemaal raar en op onze eigen manier beschadigd. Je bent niet de enige.”
Het boek zit verder vol met prachtige quotes en belangrijke boodschappen zonder dat het boek daardoor te zwaar wordt. Het leest heel makkelijk weg, maar zet je daarnaast ook aan het denken. Want in hoeverre ken je mensen nou echt? En kan je oordelen over mensen als je niet weet wat ze allemaal meemaken? Niemand is perfect, iedereen is wel ergens onzeker over, maar er zijn altijd mensen die ons zien zoals we echt zijn. Iedereen mag er zijn!
“En ik staar naar zijn handen en denk: staar niet zo naar zijn handen. Waar ben je mee bezig? Hij is de vijand! Nou ja, misschien niet de vijand, maar je gaat niet zó aan hem denken.”
