Als er één boek de afgelopen maanden veel voorbijkwam dan was het wel Echo van Thomas Olde Heuvelt. Ik moet zeggen dat ik zelf vanaf dat het boek uitkwam al benieuwd was naar dit boek aangezien ik Hex ontzettend goed vond. Toch stelde ik het lezen er van steeds uit, ondanks dat ook mijn vriend, die het boek tijdens onze vakantie in juni, al las het boek maar bleef aanbevelen. Afgelopen maand nam ik eindelijk de tijd om het dikke boek op te pakken en te beslissen of ik het boek de hype waard vind.
Titel: Echo
Auteur: Thomas Olde Heuvelt
Uitgeverij: Luitingh-Sijthoff
Genre: Thriller
Waardering: 3.5/5 sterren
Nick Grevers en zijn klimmaatje Augustin worden aangetrokken door de Maudit, een afgelegen berg in de Zwitserse Alpen. Documentatie over de berg is schaars, het is er ongewoon stil, en als ze de vallei betreden bekruipt ze het onheilspellende gevoel dat ze niet alleen zijn.
Niet veel later is Augustin dood en ontwaakt Nick uit een coma. Hij is verminkt en heeft zijn gezicht in het verband. Een moeizame revalidatie wacht, maar algauw beseft Nick dat het niet alleen het trauma van het ongeluk is dat hem achtervolgt. Er is iets in hem gewekt…
IJzersterke proloog
Echo begint met een proloog die enorm spannend en eng is. Het zet echt meteen de toon voor de rest van het verhaal. Door de proloog vloog ik heen, omdat ik het zo spannend vond en meteen het boek ingezogen werd. Ik wilde weten wat er gebeurd was en wel nu meteen. Ik hoopte dat die spanning zich in de rest van het boek zou voortzetten, maar helaas kwam die echte spanning die je onderhuids voelt voor mij niet meer terug in de rest van het boek.
Prachtige schrijfstijl
Dat die spanning niet meer terugkeerde betekent niet dat ik het boek niet goed vond. Ik moest alleen even mijn verwachtingen bijstellen. Ik heb de rest van het boek vooral genoten van de prachtige zinnen die Thomas Olde Heuvelt op papier weet te krijgen, zo gedetailleerd en vol met humor. Hoewel het verhaal zelf zeker niet om te lachen is, moest ik toch meerdere keren lachen om de uitspraken die Olde Heuvelt opschrijft.
“Mijn vriendje supernaturaly possessed. En ik, ik was Bella met ballen. Mijn vriendje geen pussy weerwolf of sparkling vampier, maar een fucking levende berg.”
Zoals in de quote hierboven zit het verhaal verder ook nog vol met referenties naar o.a. Harry Potter, Twilight en Lord of the Rings. Ik hou daar van, maar ik kan me voorstellen dat dat niet voor iedereen weggelegd is. Wat ik soms wel irritant vond, was dat er continu Engelse woorden tussendoor gebruikt werden. Het past bij het personage en daarom kan ik er prima mee leven, maar het leest niet echt lekker weg.
Thriller met een literair tintje
Echo is een boek dat enorm spannend begint, maar waarin de spanning daarna wat wegzakt. In het middenstuk van het boek wordt het soms wat langdradig, maar door de mooie schrijfstijl, de band tussen de twee hoofdpersonages en de geweldige ontwikkeling die de personages gedurende het boek doormaken, maken het een plezierig boek om te lezen. Ik zou het zelfs wel literatuur durven noemen en terwijl je geniet van mooie zinnen blijf je je continu afvragen hoe het nu precies zit. Soms wordt het wat ongeloofwaardig, maar het einde is mooi.
