‘You look so Dutch’ roept een Marokkaanse verkopers in de souks naar de enige Amerikaan in ons gezelschap. Het is slechts één van de vele uitroepen waarmee de Marokkanen ons benaderen, maar wel degene die het meest op onze lachspieren werkt. Alhoewel: Sonja Bakker maakt ook een goede kans. Niet echt populair meer in Nederland. Al lijken ze daar hier anders over te denken. Eerlijk is eerlijk. Het werkt wel. Ze weten toch steeds, al is het maar kort, onze aandacht te trekken. En wat die verkoper betreft. Eigenlijk had hij wel gelijk. Met zijn blonde haar en blauwe ogen lijkt die Amerikaan misschien wel meer op een Nederlander dan de rest van ons.
Marrakech is in alle opzichten hectisch. De overvloed aan kleuren op de markt, een grote hoeveelheid mensen overal waar je kijk, de geur van specerijen die je neus vullen en het constante geluid om je heen. Afdingende mensen, verkopers die van alles naar je roepen en toeterende auto’s. In een taxi stappen doe je met gevaar voor eigen leven. Verkeersregels doen ze hier niet aan en vanochtend zette de taxichauffeur ons midden op een druk kruispunt af. Probeer dan maar eens zonder kleerscheuren de stoep te bereiken. Dit is zeker geen stad om tot rust te komen. De eerste ochtend zat ik om vijf uur rechtop in m’n bed. Een hoog schel geluid. Oproep voor het ochtendgebed. Allemaal leuk en aardig, maar moet dat echt zo vroeg. In ieder geval hebben we zo hele lange dagen om alles te zien. We blijven positief.
Bij een verblijf van een aantal dagen in Marrakech komt er gegarandeerd een moment dat je aan de chaos wilt ontsnappen. Van lange tijd achter elkaar in de hectiek word je gek. Dat voor ons het teken om een bezoek brengen aan Jardin Majorelle. Een taxichauffeur brengt ons ernaartoe. Luid toeterend, schreeuwend, bellend en van de ene naar de andere kant van de weg vliegend. We worden dit keer voor de deur afgezet. Er zit vooruitgang in. De tuin is echt een rustpunt. Even horen we helemaal geen geluid. Om ons heen niets anders dan bloemen, planten, waterpartijen en korenbloemblauwe gebouwen. Ook dat is Marrakech.
Terug op Jamaa El Fna, het bekendste plein van Afrika en de plek waar alle wegen van deze stad naar toe lijken te leiden, lopen we een wat oudere Nederlandse vrouw tegen het lijf. Ze werkt al jaren als gids in Marokko en weet ons een goede plek om te eten aan te wijzen. Op het dakterras van Café des Épices genieten we van Marokkaans eten, het Atlasgebergte in de verte en de zonsondergang. Een mooie afsluiting van onze reis.
Op onze laatste ochtend krijg ik nog een onverwachte verrassing. Ik stap net onder de douche als ik in de badkuip een grote kakkerlak zie lopen. Ik weet niet hoe snel ik de badkamer uit moet komen. Misschien is het inderdaad tijd om naar huis te gaan. Marrakech was leuk, maar ik ben toe aan rust. En een douche zonder kakkerlakken.
