Recensie|De glazen troon (De glazen troon #1) – Sarah J. Maas

Dat ik fan ben van Sarah J. Maas haar andere serie Hof van doorns en rozen is niet echt een verrassing meer. Op een of andere manier trok De glazen troon-serie mij minder. Toch had ik er al heel veel goede verhalen over gehoord en aangezien het eerste deel maar 7,50 kostte, besloot ik me er toch maar eens aan te wagen. Wel gevaarlijk met mijn hoge verwachtingen van Sarah J. Maas.

Titel: De glazen troon

Serie: De glazen troon #1

Auteur: Sarah J. Maas

Uitgeverij: Boekerij

Genre: Young Adult, Fantasy

Waardering: 4/5 sterren

Celaena Sardothien is een achttienjarige sluipmoordenaar in het koninkrijk Adarlan, een corrupt land met een tirannieke heerser. Na een jaar gevangenschap wordt haar haar vrijheid beloofd, mits ze een toernooi wint en zo de nieuwe kampioen van de koning wordt. De Glazen troon-serie volgt Calaena als ze onverwachte bondgenootschappen sluit, verstrikt raakt in samenzweringen, vecht en steeds meer geheimen ontrafelt over het koninkrijk. Maar de ontdekkingen die ze doet over zichzelf zijn misschien nog wel schokkender….
In de duistere, smerige zoutmijnen van Endovier zit een achttienjarig meisje een levenslange straf uit. Ze is getraind als sluipmoordenaar – de beste van haar soort – maar ze maakte een verschrikkelijke fout. Ze werd gevangen. Het toernooi is haar laatste kans op vrijheid. Niet meedoen is dus geen optie. Maar in het glazen kasteel houdt zich iets duisters schuil en  het is op rooftocht. Een voor een worden de deelnemers van het toernooi vermoord en al snel vecht Calaena niet alleen voor haar vrijheid, maar ook voor haar leven.

Aan het begin had ik wat moeite om in het boek te komen. Nou heb ik dat wel vaker met fantasy boeken, omdat je toch in het begin een hele nieuwe wereld moet leren kennen en er meestal gelijk best wel veel informatie op je afkomt. Het verhaal begint namelijk wel meteen al lekker vlot. Er gebeurd meteen van alles en je wordt als lezer meteen nieuwsgierig gemaakt. Toen ik eenmaal wat verder vorderde in het boek en de ontknoping steeds dichterbij kwam, kon ik het boek bijna niet meer wegleggen, omdat ik antwoorden wilde.

“Prinsen horen niet knap te zijn! Het zijn verwende, stomme, weerzinwekkende schepsels! Deze… die… Wat oneerlijk, dat hij koninklijk én knap is.”

Calaena is echt een geweldig personage. Ze is stoer, slim, grappig en haar sarcasme is echt geweldig. En ze is een boekenwurm, ook een geweldige eigenschap natuurlijk. Daarnaast heeft ze veel meegemaakt in haar leven, waardoor ze zichzelf niet helemaal bloot geeft. Hierdoor wordt je als lezer enorm nieuwsgierig wat zich achter die stoere chick schuilhoudt. Ook Chaol en Dorian vond ik hele leuke, goed uitgewerkte personages.

De omschrijvingen van situaties, omgevingen en personages zijn in het boek heel gedetailleerd. Ik had dan ook totaal geen moeite om me een voorstelling te maken van alle gebeurtenissen. Het was alsof alles zich voor mijn neus afspeelde.

“Vergeleken met de zonverlichte gang leek de ruimte die zich voor hen uitstrekte heel donker, maar toen ze naar binnen stapte werden er kroonluchters zichtbaar, en zwart-witte marmeren vloeren, grote mahoniehouten tafels met rode fluwelen stoelen, een smeulend haardvuur, balkons, bruggen, ladders, balustrades en boeken. Boeken, boeken, boeken. Ze had een stad betreden die geheel van leer en papier was gemaakt. Calaena legde haar hand tegen haar hart. De ontsnappingsroutes konden haar gestolen worden. ‘Ik heb nog nooit zoiets… Hoeveel boeken staan hier?'”

Er gebeuren veel onverwachte dingen in het boek en dit houdt de spanning er helemaal in. Toch was het einde niet zo heel erg onverwacht, want dat zag ik eigenlijk wel al een beetje aankomen. Ik ben in ieder geval heel erg benieuwd naar het volgende boek in de serie, want De glazen troon heeft echt alles. Spanning, humor, romantiek en magie het is allemaal aanwezig in dit boek.

“Hoewel het een van de oudste en meest schaamteloze trucjes was die er bestonden, legde hij zijn arm om haar heen en zijn hand op haar hand op de keu. Toen begeleidde hij haar andere arm langs de keu en pakte lichtjes haar pols vast. Tot zijn ontzetting werd zijn gezicht warm. Zijn ogen draaiden opzij en opgelucht zag hij dat ze even rood was als hij, en misschien wel roder. ‘Als je niet ophoudt met betasten en begint met instrueren, ruk ik je ogen eruit en vervang ze door biljartballen.'”