“‘Ik ben dankbaar dat ik jou bij me heb,’ zei hij na een tijdje. Het kamp onder ons kwam langzaam tot leven in het steeds sterker wordende licht. ‘Ik weet niet of ik jou dat wel eens eerder heb verteld – dat ik dankbaar ben dat jij naast me staat.’
Ik knipperde met mijn ogen om de tranen die in mijn ogen brandden terug te dringen en pakte zijn hand. Ik legde hem op mijn hart, zodat hij het voelde kloppen toen ik hem nog een allerlaatste keer kuste. Terwijl de laatste sterren boven ons verdwenen, ontwaakte onder ons het leger om de strijd aan te gaan.”
Titel: Hof van vleugels en verwoesting
Serie: Hof van doorns en rozen #3
Auteur: Sarah J. Maas
Uitgeverij: Best of YA
Genre: Young Adult, Fantasy
Aantal bladzijden: 614
Waardering: 4.5/5 sterren
Een naderende oorlog bedreigt alles waar Feyre van houdt in het bloedstollende derde deel van de Hof van doorns en rozen-serie. Feyre is teruggekeerd naar het Lentehof, vastbesloten informatie te verzamelen over Tamlins plannen en die van de koning, die heel Prythian wil overheersen. Maar ze moet een dodelijk spelletje spelen om Tamlin te misleiden – één misstap betekent het einde, niet alleen van Feyre, maar van haar hele wereld. Als de oorlog uitbreekt, moet Feyre beslissen wie van de oogverblindende en dodelijke Edelheren ze kan vertrouwen. En ze zal op onverwachte plekken naar bondgenoten moeten zoeken. De aarde kleurt rood wanneer de immense legers strijden voor de macht over dat wat hen allemaal kan vernietigen.
Het boek waar ik dit jaar het meest naar uitkeek: Hof van vleugels en verwoesting. Nadat ik Hof van mist en woede in augustus dichtsloeg, wilde ik niks liever dan verder lezen over Feyre, Rhysand en al die andere geweldige personages. Helaas moest ik nog tot eind mei van dit jaar wachten tot eindelijk Hof van vleugels en verwoesting uitkwam. Twee weken geleden was het eindelijk zover. Ik kon eindelijk weer terug naar deze geweldige wereld.
Ik was wel een beetje bang om aan het boek te beginnen. Ik wilde namelijk helemaal nog geen afscheid nemen van deze wereld. Gelukkig hoeft dat ook nog niet helemaal, omdat er nog boeken komen vanuit het perspectief van andere personages, maar het verhaal van Feyre zou toch tot een einde gaan komen in dit boek. Bovendien vond ik Hof van mist en woede zo geweldig dat mijn verwachtingen voor dit boek echt torenhoog waren en ik was bang dat die verwachtingen misschien niet waargemaakt zouden worden.
“Rhys drukte een kus op mijn haar. ‘Je bent thuis.’ Er kwam een huiverend geluidje uit mijn mond terwijl ik knikte en hem dichter tegen me aan drukte. Thuis. Niet alleen in Velaris, maar op de plek waar hij was, waar onze familie was.”
Het duurde even voor ik weer lekker in het boek zat. In het eerste deel van het boek is Feyre weer terug in het Lentehof en alles moet echt heel expliciet uitgelegd worden in de tijd dat ze daar is, omdat je anders als lezer haar motieven misschien niet helemaal begrijpt. Ze is tenslotte als een soort spion aanwezig in het Lentehof. Hoewel die uitleg wel belangrijk is om het verhaal te kunnen volgen, vond ik het wel heel erg afleidde van het verhaal, waardoor ik wat moeilijk in het verhaal kwam.
Verder was het heerlijk om weer terug te zijn in deze wereld en met deze geweldige personages. Personages waar ik nog niet heel veel over wist, leerde ik in dit boek veel beter kennen en sommige ontdekkingen over personages waren echt heel verrassend. Feyre, Mor, Azriel, Cassian, Amren, Nesta en Elain ze voelen echt een beetje als familie. En Rhysand zucht, dat blijft toch wel de perfecte man, waar je alleen maar heel erg verliefd op kan worden (sorry echt bestaand vriendje haha, ik hou van je).
“Ik lachte snuivend en streek zijn haar naar achteren, terwijl ik genoot van de zijdezachte, zwarte lokken tussen mijn vingers. ‘Wat attent. Maar ik kan niet geloven dat je iedereen het huis uit hebt geschopt zodat je mij mee naar bed kon nemen.’ ‘Een van de voordelen van het Edelheer zijn.’ ‘Wat een verschrikkelijk misbruik van je macht.'”
Zoals ik gewend ben van Sarah J. Maas waren de beschrijvingen weer heel gedetailleerd. Ik vind dit echt heel fijn, want daardoor kan ik me personages en plekken die beschreven worden in het verhaal heel goed voor me zien. Wat ik heel goed vond aan Hof van vleugels en verwoesting is dat je als lezer ook heel veel leert over de geschiedenis van Prythian en ook over de verschillende hoven. Tot nu toe wist ik vooral veel over het Lentehof en het Nachthof, maar de rest van de hoven waren altijd best wel een groot mysterie. Tot nu toe.
“‘Ruim vijfhonderd jaar oud,’ zei Mor, terwijl ze bedroefd haar hoofd schudde, ‘een ervaren krijger en generaal, beroemd in verschillende territoria, en nog steeds kost het hem moeite om een dame een complimentje te geven. Waarom nemen we jou eigenlijk ook alweer mee naar diplomatieke gesprekken?'”
Hof van vleugels en verwoesting is een heerlijke afsluiting van deze geweldige serie. Met veel actie, plottwists die je helemaal in de war brengen en romantiek. Het boek kan niet tippen aan Hof van mist en woede dat blijft echt mijn favoriet in deze serie, maar het is zeker een goed vervolg met een spetterend einde dat het laatste woord van de titel zeker eer aan doet.
“Op sterren die luisteren en dromen die uitkomen.”
Wat vonden jullie van Hof van vleugels en verwoesting?
2 reacties op “Recensie|Hof van vleugels en verwoesting (Hof van doorns en rozen #3) – Sarah J. Maas”