Recensie|Winter (The Lunar Chronicles #4) – Marissa Meyer

“Kapot is niet hetzelfde als niet meer te repareren.”

Titel: Winter

Serie: The Lunar Chronicles #4

Auteur: Marissa Meyer

Uitgeverij: Blossom Books

Genre: Young Adult, Fantasy, Sci-fi

Waardering: 4,5/5 sterren

Prinses Winter is geliefd bij de mensen van Luna vanwege haar zachtaardige en vriendelijke karakter. Bovendien wordt er gefluisterd dat ze ondanks de littekens op haar gezicht, nog mooier is dan haar stiefmoeder, koningin Levana.
Winter haat haar stiefmoeder, en weet dat Levana haar grote liefde nooit zal goedkeuren. Jacin is namelijk Winters beste vriend, maar ook een paleiswacht. Maar Winter is niet zo zwak als Levana denkt. Samen met Cinder en haar bondgenoten heeft Winter de macht om een revolutie te ontketenen en een oorlog die al veel te lang bezig is te beëindigen.
Lukt het Cinder, Scarlet, Cress en Winter om koningin Levana te verslaan? The Lunar Chronicles komen tot een spectaculair einde in het laatste deel van de serie.

Winter, aan de ene kant kon ik niet wachten om aan dit boek te beginnen, maar aan de andere kant zag ik er ook wel een beetje tegenop. Ten eerste omdat het boek zo ontzettend dik (838 bladzijden) en zwaar is. Ten tweede omdat ik helemaal niet wil dat The Lunar Chronicles tot een eind komen. Deze serie is gewoon de beste die ik de afgelopen tijd gelezen heb en wat als het laatste deel ineens heel erg tegen zou vallen. Vandaag vertel ik jullie wat ik van Winter vond.

“Ze voelde een leegte in haar borst als ze aan hem dacht, dus deed ze dat maar niet. Ze zou blijven geloven dat hij nog leefde, want dat móést gewoon zo zijn.”

Ik moest aan het begin weer even in het boek komen. Het was natuurlijk alweer een tijdje geleden dat ik Cress las en ik moest een aantal gebeurtenissen echt weer even terughalen. Het was wel heel fijn om weer terug in de vertrouwde wereld te zijn met alle leuke personages: Cinder en Kai, Scarlet en Wolf, Cress en Thorne, Iko natuurlijk en daar komen in Winter ook Winter en Jacin nog bij. Met die laatste twee hebben we natuurlijk in Cress ook al kennis gemaakt, maar in dit boek leer je ze nog beter kennen.

“Levana staarde naar haar vol haat en razernij. Maar toen werd haar mond een soort grijns. Een hatelijke, razende grijns. ‘Liefde,’ fluisterde ze. ‘Liefde is een kwestie van veroveren! Liefde is oorlog! Meer niet.'”

Wat ik zo goed vind aan deze serie is dat elk boek een ander hoofdpersonage heeft, maar dat de personages uit de eerdere boeken ook nog steeds een hele grote rol spelen en je ook nog steeds vanuit hun perspectief leest. Er begint als het ware elk boek een nieuw verhaal, maar de oude verhaallijnen lopen ook nog steeds door. Uiteindelijk komen al deze verhaallijnen bij elkaar en wordt het steeds duidelijker hoe alles in elkaar steekt. Winter vond ik af en toe wel een vreemd personage, maar het wordt naarmate het boek vordert steeds duidelijker waarom ze zich soms een beetje apart gedraagt.

Er zit weer lekker veel actie in het boek, wat heel erg fijn is. Gelukkig is het niet zo dat er totaal geen rustpunten zijn. De actiescènes worden afgewisseld met hoofdstukken waar wat minder gebeurd en waar het draait om vriendschap en liefde, en af en toe een grote plottwist.

” ‘Herinner jij je die straatvechter nog, die een tijdje de taveerne bezocht?’ Émilies gezicht klaarde meteen op. ‘Die met die ogen?’ vroeg ze. ‘Hoe zou ik hem ooit kunnen vergeten?’ Scarlet lachte. ‘Ja, nou hij bleek dus een Lunar te zijn.’ Émiie hapte geschokt naar adem. ‘Néé!’ ‘En ik heb min of meer een relatie met hem.’ Het beeld schokte terwijl Émilie een hand voor haar mond sloeg. ‘Scarlet Benoit!’ Ze stamelde een ogenblik voor ze zei: “Het gaat weken duren voor je me dit allemaal hebt uitgelegd, of niet?’ ”

Ik was tevreden met hoe het boek uiteindelijk eindigde. Ik heb het idee dat alle vragen beantwoord zijn. Mocht je nog twijfelen of je The Lunar Chronicles wil lezen: zeker doen. Ik vond de boeken een perfecte combinatie van actie, humor en romantiek. Als je daar van houdt en het ook nog eens heel leuk vind om af en toe elementen te herkennen uit de sprookjes waar de boeken op gebaseerd zijn, dan kan ik deze serie alleen maar heel erg aanraden. Bovendien staan ze ook nog eens schitterend in je boekenkast, want de covers zijn echt zo ontzettend mooi, daar kan je uren naar blijven kijken.

“En ze leefden allemaal nog lang en gelukkig.”