“Hoewel in het heden het verleden al gebeurd is, moet men alle voorzichtigheid aanwenden om het tegenwoordige niet door het verleden in gevaar te laten brengen, door het tegenwoordig te maken.”
Titel: Smaragdgroen
Serie: Edelsteentrilogie #3
Auteur: Kerstin Gier
Uitgeverij: Blossom Books
Genre: Young Adult, Fantasy
Waardering: 3,5/5 sterren
Gwendolyn Shepherd heeft het helemaal gehad. Met het stomme tijdreisgen waarmee ze is opgezadeld en met de geheimzinnigheid van de Wachters. Waarom vertelt niemand haar ooit iets? De reden dat ze per se naar dat verschrikkelijke bal in de achttiende eeuw moet, bijvoorbeeld. En Gideon kan ze al helemaal niet meer luchten of zien. Heeft hij zijn verliefdheid echt alleen gespeeld om de graaf van Saint Germain tevreden te houden? Ze besluit om samen met haar beste vriendin Leslie, de waterspuwergeest Xemerius en haar allang overleden opa op onderzoek uit te gaan. Dan gebeurt er iets waardoor Gwendolyns leven nog een keer op z’n kop wordt gezet. Een confrontatie met de graaf van Saint Germain is onvermijdelijk en Gideon is hierbij onmisbaar. Zullen ze samen het kwaad overwinnen? En zal het gebroken hart van Gwendolyn nog gelijmd kunnen worden?
De Edelsteentrilogie is een serie waar ik na het lezen van alle drie de boeken nog steeds niet zo goed weet wat ik er van vind. Sommige aspecten vond ik echt superleuk, maar ik ergerde me soms ook enorm aan de personages.
Smaragdgroen is het derde en laatste deel van de serie en gaat meteen verder waar saffierblauw geëindigd is. Het moment dus dat Gideon Gwendolyns hart brak. Zo’n beetje de eerste vijftig pagina’s had ik het idee dat het alleen maar draaide om hoe zielig Gwendolyn wel niet was en hoe erg ze het vond dat Gideon tegen haar had gelogen. Allemaal heel leuk en aardig en ik snap best dat ze zich tot voelde, maar het kwam allemaal een beetje overdreven over. Bedenk je vooral even dat Gideon en Gwen elkaar pas zo’n twee weken kennen en ze de helft van de tijd elkaar totaal niet konden uitstaan.
“Ik staarde naar mijn spiegelbeeld. ‘Nou ja, eigenlijk best wel. Ik kijk een beetje zoals Helena Bonham-Carter, die Bellatrix van Detta speelt in Harry Potter. Nogal dreigend.'”
Het feit dat de drie boeken zich in zo’n kort tijdsbestek afspelen, is overigens iets wat ik af en toe echt totaal vergat. Er is zoveel gebeurd in dit deel en in de vorige delen dat het bijna onmogelijk lijkt dat er maar een paar weken voorbijgegaan zijn. Voor mij voelde het in ieder geval meer als een jaar of zo, niet twee weken.
Even terug naar Gwendolyn. Gedurende de hele serie is zij niet echt een personage waar ik een band mee heb gekregen. Haar overdreven reacties ten opzichte van Gideon en het feit dat ze maar blijft zeuren over het feit dat juist zíj het tijdreisgen heeft geërfd, maken haar soms gewoon enorm irritant.
Toch vind ik het verhaal, ondanks dat ik Gwen soms heel irritant vind, wel erg leuk. Het hele tijdreisaspect is enorm interessant en in Smaragdgroen wordt antwoord gegeven op de vragen die in de voorgaande delen nog onbeantwoord bleven. Vanaf ongeveer halverwege het boek komt er meer actie in en komt de missie die Gwen en Gideon hebben met betrekking tot het tijdreizen wel weer veel aan bod. Er komt meer spanning in het verhaal en er zijn een aantal plottwists waardoor ik vanaf dat moment wel weer in het verhaal kwam en door wilde blijven lezen om te weten hoe het af zou lopen. Bovendien springt Gwendolyn natuurlijk vaak terug in het verleden en al die geschiedenis met de bals en de kostuums die daarbij horen zijn ontzettend gaaf.
“Maar tot die tijd kan ik van alles fout doen, misschien zelfs wel een wereldwijde crisis veroorzaken. Vraag maar aan Giordano. Een verkeerde glimlach, een verkeerde reverence, een verkeerde manier van praten en… poef! De achttiende eeuw staat in brand.”
Al met al vond ik het verhaal in Smaragdgroen interessant en ben ik blij dat alle onbeantwoorde vragen uit de voorgaande delen beantwoord zijn. Gwen daarentegen kan ik soms gewoon niet uitstaan en ze zeurt naar mijn mening best wel veel. Ik had het boek waarschijnlijk een stuk leuker gevonden als het meer om het tijdreizen zou draaien en wat minder om Gwendolyns zogenaamd verschrikkelijke problemen.
Eén gedachte over “Recensie|Smaragdgroen (Edelsteentrilogie #3) – Kerstin Gier”