Het spel van de engel. Een boek waar ik aan de ene kant heel erg naar uitkeek om te gaan lezen, maar wasr ik aan de andere kant ook een beetje tegenop zag. Ten eerste is het boek behoorlijk zijn en dat weerhield mij er toch wel van om het snel op te pakken. Bovendien las ik bijna alleen maar recensies waarin dit boek slechter genoemd werd dan De schaduw van de wind, het eerste deel in de reeks Het kerkhof der Vergeten boeken van Carlos Ruiz Zafón. Nou is het voor mij alweer een behoorlijke tijd, zeg maar jaren, geleden dat ik De schaduw van de wind las, dus ik kan de boeken nauwelijks met elkaar vergelijken. Daarom begon ik toch behoorlijk blanco, ik las zelfs de achterflap niet echt, aan Het spel van de engel.
Titel: Het spel van de engel
Serie: Het kerkhof der vergeten boeken #2
Auteur: Carlos Ruiz Zafón
Uitgeverij: Signatuur
Genre: Historische roman, mysterie
Waardering: 3.5/5 sterren
‘Een schrijver vergeet nooit de eerste keer dat hij een paar munten of een loftuiting accepteert in ruil voor een verhaal. Nooit vergeet hij de eerste keer dat hij het zoete gif van de ijdelheid in zijn bloed voelt en gelooft dat, als hij er nu maar in slaagt zijn gebrek aan talent voor iedereen verborgen te houden, de droom van de literatuur in staat zal zijn hem een dak boven het hoofd te verschaffen, een warme maaltijd aan het einde van de dag en, waar hij het meest naar hunkert: zijn naam gedrukt op een miezerig stuk papier dat ongetwijfeld langer zal leven dan hij. Een schrijver is veroordeeld tot de herinnering aan dat moment, omdat hij dan al verloren is en zijn ziel een prijs heeft.’
In het turbulente Barcelona van de jaren twintig krijgt de jonge broodschrijver David Martín, geobsedeerd door een onmogelijke liefde, het aanbod van een mysterieuze uitgever om een boek te schrijven zoals nog nooit geschreven is, een boek dat de wereld zal veranderen. De tol die David hiervoor moet betalen is echter torenhoog.
David, zijn vader bruut vermoord, zijn moeder niet meer dan een schim op afstand, raakt als kind verzeild in het Kerkhof der Vergeten Boeken. Daar stuit hij op het sinistere, religieuze boek Lux Aeterna, verschenen bij de Parijse uitgever Andreas Corelli – Davids opdrachtgever – en geschreven door ene Diego Marlasca. Ooit behoorde Davids huis met de toren toe aan deze onfortuinlijke advocaat, die zich geheel op het schrijven toelegde, tot hij onder duistere omstandigheden thuis om het leven kwam. Spoedig blijken er tussen hemzelf en Marlasca meer parallellen te bestaan dan David kon vermoeden …
Het was dus alweer een behoorlijke tijd geleden dat ik De schaduw van de wind las, maar eigenlijk is dat helemaal niet zo’n probleem. Het spel van de Engel is namelijk een prequel van De schaduw van de wind en daarom is het boek ook prima te volgen zonder dat je nog enige kennis hebt van het eerste deel in de serie. De gebeurtenissen in dit boek spelen zich zo’n twintig jaar voor de gebeurtenissen in De schaduw van de wind af.
Wat ik me nog wel kon herinneren van het lezen van het eerste boek in de Het kerkhof van vergeten boeken-serie was dat ik nogal moeite had om in het verhaal te komen. Bij Het spel van de engel was dit niet anders. De eerste paar hoofdstukken kon ik me echt niet concentreren op het verhaal en kreeg ik ook niet echt een binding met de personages. Na zo’n honderd bladzijden kwam ik wat meer in het boek, maar halverwege kreeg ik weer een beetje een dip, het verhaal duurde me eigenlijk wat te lang. Toen ik het einde begon te naderen, kon ik het boek echter nog maar nauwelijks wegleggen en wilde ik niks liever dan het boek zo snel mogelijk uitlezen.
“Hij vertelde me altijd dat elk boek een ziel heeft, de ziel van degene die het heeft geschreven en van degene die het heeft gelezen en ervan heeft gedroomd.”
In Het spel van de engel draait het om de schrijver David Martín die van een mysterieuze uitgever het aanbod krijgt om een boek te schrijven zoals dat nog nooit geschreven is. Al snel stuit hij op een boek dat jaren geleden door een andere schrijver bij dezelfde uitgever is verschenen en blijkt dat deze schrijver daar een hoge tol voor heeft moeten betalen. David ontdekt dat zijn eigen leven wel opvallend veel parallellen vertoond met deze andere schrijver en bekruipt hem het gevoel dat het aanbod misschien niet zo mooi is als het eerste leek…
Hoewel ik het boek soms wat traag vond gaan en ik af en toe ook helemaal geen zin had om in het boek te lezen, heb ik wel erg van het boek genoten. Carlos Ruiz Zafón is namelijk een schrijver die als geen ander een prachtige wereld met een mysterieuze sfeer neer kan zetten. Dat was al zo in De schaduw van de wind en Het spel van de engel doet daar op dit gebied zeker niet voor onder. Uiteindelijk werd ik ook wel heel benieuwd naar de afloop van het boek en wilde ik het boek het liefst zo snel mogelijk uitlezen. Het fijnste aan het boek vond ik de schrijfstijl van Zafón. Die schrijfstijl is heel beeldend en poëtisch en dat maakt het lezen van dit boek absoluut geen straf, al gaat het verhaal misschien soms wat traag.
2 reacties op “Recensie|Het spel van de engel – Carlos Ruiz Zafón”