Recensie|De gevangene van de hemel (Het Kerkhof der Vergeten Boeken #3) – Carlos Ruiz Zafón

De Het Kerkhof der Vergeten Boeken-serie van Carlos Ruiz Zafón is een serie waar ik, in ieder geval bij de eerste twee boeken, erg van genoten heb. Hoewel ik vaak wel wat moeite heb om in de boeken te komen, spreekt het verhaal mij altijd wel erg aan en als ik eenmaal door het begin heen ben, lees ik de boeken eigenlijk best wel snel uit. Ongeveer een maand geleden begon ik in De gevangene van de hemel het derde boek in deze serie van Carlos Ruiz Zafón en afgelopen week las ik het boek eindelijk uit.

Titel: De gevangene van de hemel

Serie: Het Kerkhof der Vergeten Boeken #3

Auteur: Carlos Ruiz Zafón

Uitgeverij: Signatuur

Genre: roman, historisch

Waardering: 4/5 sterren

Fermín Romero de Torres staat op het punt te trouwen met zijn geliefde Bernarda. Een bezoekje van een duistere persoon, kreupel en met slechts één hand, die een peperdure editie koopt van De graaf van Montecristo, zet alles op losse schroeven.
Barcelona, 1957. Daniel Sempere en zijn vriend Fermín Romero de Torres, de helden uit De schaduw van de wind, moeten er opnieuw op uit om de grootste uitdaging van hun leven het hoofd te bieden.
Net nu het leven hun schuchter begon toe te lachen, duikt er een verontrustende figuur op in de boekwinkel van de heer Sempere en hij dreigt een gruwelijk geheim te onthullen dat al decennia ligt begraven in het duistere geheugen van de stad.

Relatief dun

In vergelijking met de andere boeken in deze serie is De gevangene van de hemel best een dun boek. ‘Slechts’ 320 pagina’s waar de rest allemaal meer dan 500 bladzijden heeft. Toch deed ik er best lang over om het boek uit te lezen. Zoals ik gewend ben bij de boeken van Zafón kwam ik wat lastig in het boek. Ik legde het daarom ook aan de kant toen ik op vakantie ging, want toen had ik meer behoefte aan boeken die lekker makkelijk weglezen. Daarna waren er weer andere boeken die mijn aandacht vroegen en verdween De gevangene van de hemel een beetje naar de achtergrond. Tot ik afgelopen weekend mezelf weer helemaal stortte op dit boek en het toen wel heel snel uitlas.

“Gek is degene die zichzelf voor verstandig houdt en gelooft dat hij boven de zotten staat.”

Hoewel het boek dus relatief dus is, is het Zafón ook zeker in dit boek weer gelukt om die typische sfeer uit de Kerkhof der Vergeten Boeken-serie neer te zetten.  Die heerlijke historische en mysterieuze sfeer en dan in Barcelona met plekken die je wel herkent als je ooit in Barcelona bent geweest, maar ook als je er niet bent geweest. De schrijfstijl van Zafón is namelijk zo beeldend dat je alles zo voor je ziet.

Al bekende personages beter leren kennen

Hoewel je in principe alle boeken in deze serie los kunt lezen, leer je door de boeken heen de personages wel steeds beter kennen. Waar Fermín bijvoorbeeld in De Schaduw van de Wind nog een heel mysterieus personage blijft, leert Daniël, en jij als lezer dus ook, zijn beste vriend in dit boek veel beter kennen. Wat dat betreft was het wel jammer dat dit boek niet zo dik was, want ik denk dat het verleden van Fermín nog wel wat uitgebreider verteld had kunnen worden.

“En op een dag, toen ze sigarettenstompje deelden, vertelde hij Fermín wat hij wist over de man die sommigen, vanwege zijn wartaal en positie als de officiële gek van de gevangenis, de bijnaam ‘De gevangene van de hemel’ gaven.”

Ook een oude bekende uit Het spel van de engel keert weer terug in De gevangene van de hemel. In het tweede deel van deze serie draaide het om David Martín die aan het einde van het boek het land uitvlucht. In dit boek krijg je een beetje meer informatie over hoe het hem daarna is vergaan.

Conclusie

Hoewel ik wat lastig in De gevangene van de hemel kwam, had dat meer met mij te maken dan met het boek. Ook in dit derde deel weet Zafón weer een heerlijk mysterieus sfeertje neer te zetten dat je helemaal meesleept naar het Barcelona van de jaren ’40-’50. Al bekende personages leer je in dit boek nog beter kennen en ik ben heel benieuwd hoe dit verhaal verdergaat in het vierde en laatste deel van dit vierluik, Het Labyrint der Geesten.