Recensie | Saffierblauw (Edelsteentrilogie #2) – Kerstin Gier

Het eerste deel van de Edelsteentrilogie las ik afgelopen zomervakantie. Ik vond dit boek best vermakelijk om te lezen, maar de serie kon me nog niet echt overtuigen. Het verhaal was leuk, maar ik miste wel wat diepgang. Afgelopen week las ik het tweede deel Saffierblauw en net als het eerste deel las dit boek weer als een trein. Ik had het namelijk in twee dagen uit.

Titel: Saffierblauw

Serie: Edelsteentrilogie #2

Auteur: Kerstin Gier

Uitgeverij: Blossom Books

Aantal bladzijden: 384

Genre: Young Adult. Fantasy

Waardering: 3/5 sterren

Gwendolyn komt uit een heel bijzondere familie. Al eeuwenlang wordt het tijdreisgen doorgegeven en Gwen is degene die dit gen heeft geërfd! Het is alleen helemaal niet zo leuk als ze had verwacht. Ze moet allerlei ouderwetse dansen leren, ze moet weten hoe je op een soiree beschaafd met je waaier wappert (helemaal niet makkelijk!), ze moet extra geschiedenislessen volgen en dan moet ze ook nog een geheimzinnige opdracht vervullen. Het enige pluspuntje is dat ze tijdens haar tijdreizen mooie kostuums aan mag. 0 ja, en Gideon, haar superknappe tijdreisgenoot, is ook wel een groot pluspunt! Een hilarisch verhaal over de sympathieke Gwendolyn, de arrogante Gideon, de grappige waterspuwersgeest Xemerius en Gwens beste vriendin Leslie.

Het verhaal in Saffierblauw gaat verder waar het verhaal gebleven was in Robijnrood. En dan bedoel ik ook echt op exact hetzelfde moment. Dankzij de samenvatting van Robijnrood aan het begin van het boek had ik totaal geen moeite om in het verhaal te komen, aangezien ik nu precies wist wat er ook alweer allemaal in het eerste deel gebeurd was. Wel was ik even verbaasd dat Gwendolyn pas drie dagen weet dat ze kan tijdreizen. Ik was even vergeten dat het eerste boek zich in totaal maar over drie dagen afspeelde.

Het verhaal las weer als een trein en het thema over tijdreizen vind ik nog steeds heel interessant. Vooral de kostuums die Gwendolyn aankrijgt, klinken echt helemaal geweldig. Toch had ik in dit boek wel iets meer antwoorden gewild over het tijdreizen, het tijdreisgen, de chronograaf en Paul & Lucy, want al leer je daar wel iets meer over dan in het eerste deel, ik vond dat er maar weinig antwoorden kwamen in dit boek. Ongetwijfeld zullen die antwoorden wel komen in het derde boek, maar dit boek voelde (zoals wel vaker bij tweede delen) voor mij een beetje als een opvulling: leuk om te lezen, maar er gebeurd eigenlijk niet zoveel.

“En dan heb ik het nog niet eens over hoe waanzinnig exotisch België is. Droomt niet iedereen ervan om een keer drie dagen naar België te mogen reizen?”

Een heel groot pluspunt in Saffierblauw vind ik Xemerius de waterspuwergeest. Ik hou echt van “side-kicks’ in boeken en films, omdat die meestal een grappige invloed hebben op het verhaal. Zo ook Xemerius die goed gebruikt maakt van het feit dat alleen Gwen hem kan zien. Hij roept gewoon wat hij denkt in een volle ruimte met mensen en meestal zijn zijn opmerkingen echt on-point, vooral wat betreft Gwen en Gideon.  Soms wilde ik echt hetzelfde naar Gwendolyn schreeuwen.

Wat betreft Gwen en Gideon. Een groot gedeelte van de tijd ergerde ik me best wel aan hen. Zeker sommige scènes tussen hen waren heel schattig en romantisch en daar kon ik echt bij wegzwijmelen. Maar ik vond Gwen echt een beetje obsessief wat betreft Gideon soms en ze reageert op sommige momenten echt als een jaloers kreng, wat echt helemaal nergens voor nodig is. En Gideon, die is vast superknap en zo, maar ik vond hem 9 van de 10 keer ook enorm arrogant. Maar ja, aan de andere kant, de momenten dat hij dat niet is, snap ik best waarom Gwendolyn op hem valt.

“Dat was echt weer typische Wachterlogica. Als ze hadden willen voorkomen dat ik verliefd werd op Gideon, dan hadden ze ervoor moeten zorgen dat hij een onaantrekkelijke idioot geworden was. Met zijn haar in een suffe pony, vieze nagels en een spraakgebrek. Dat met die vioolles hadden ze ook beter achterwege kunnen laten.”

Al met al vond ik ook het tweede boek weer best vermakelijk. Ik vloog er weer doorheen en het verhaal is zeker niet slecht. Toch mis ik wel een beetje diepgang en uitleg en alleen daarom al wil ik het derde deel zeker ook lezen. Xemerius was echt een enorme leuke toevoeging aan het verhaal, want ik heb echt meerdere keren moeten lachen om zijn geweldige opmerkingen. Het boek heeft mij dus niet helemaal weten te overtuigen, maar ik vond het wel een leuk boek om te lezen, daarom krijgt dit boek drie sterren van mij.

“‘Best gek, maar ik bedenk net dat ik me nu weer echt kan verheugen op die saaie elapseeravonden in het jaar 1953,’ zei Gideon. ‘Alleen jij en ik en nicht Sofa…'”