Recensie|Vrouwe Middernacht (De Duistere Machten #1) – Cassandra Clare

Let op: deze recensie bevat spoilers voor The mortal instruments en The Infernal Devices. Van Vrouwe Middernacht geef ik uiteraard geen spoilers.

Titel: Vrouwe Middernacht

Serie: De Duistere Machten #1

Auteur: Cassandra Clare

Uitgeverij: Uitgeverij Moon

Aantal bladzijden: 704

Genre: Young Adult, Fantasy

Waardering: 4/5 sterren

Vijf jaar na de gebeurtenissen in Stad van Hemelse Vlammen is Emma Carstairs niet langer een rouwend meisje, maar een jonge vrouw die vastberaden is te ontdekken wie haar ouders heeft vermoord. Samen met haar parabatai, Julian Blackthorn, patrouilleert ze door de straten van Los Angeles, waar ze een demonisch complot onderzoeken. Dit is Emma’s kans om wraak te nemen en antwoorden te vinden. Wie heeft haar ouders werkelijk vermoord? En waarom verbiedt de wet van schaduwjagers liefde tussen parabatai?

Yes een nieuw verhaal over de wereld van de schaduwjagers. Ik ben echt een grote fan van de voorgaande boeken van Cassandra Clare, en dan vooral van De helse creaties. Haar schrijfstijl leest gewoon ontzettend makkelijk weg en hoe de verhalen van de kronieken van de onderwereld en de helse creaties met elkaar verweven zijn, zit ontzettend goed in elkaar. Nadat ik een paar maanden geleden Stad van hemelse vlammen dichtsloeg, wilde ik eigenlijk al veel meer lezen. Want hoe zou het verder gaan met Emma en Julian die op jonge leeftijd al zoveel mensen verloren zijn en die er nu eigenlijk alleen voor staan. En ook hoe het verder zou gaan met onze vrienden uit TMI daar was ik echt enorm benieuwd naar.

“‘Diana vindt alle relaties een afleiding van je studie.’ zei Emma. ‘Waarom zou je daten terwijl je ook nog een extra demonische taal kunt leren? Ik bedoel, wie wil er nou niet weten hoe je “Kom je hier vaker?” in het Purgatorisch zegt?'”

Ik moet zeggen dat ik nogal moeilijk in het boek kwam. Waardoor dat precies kwam, weet ik eigenlijk niet. Ik zag ook wel een beetje tegen het boek op omdat het zo ontzettend dik is. Het is niet zo dat het boek slecht begint, het mist gewoon wat actie in de eerste helft. Daarnaast worden er ook heel veel gebeurtenissen uit TMI uitgelegd. Ik snap dat dit nodig is, om eventueel vergeten informatie die wel belangrijk is weer op te halen, maar sommige dingen werden echt meerdere keren herhaald. Dit zorgde ervoor dat ik me nog niet echt kon verliezen in het verhaal.

“‘Ik wilde niet op die manier van je houden. Het is het allerslechtste idee dat er bestaat, dat ik op die manier van je hou. Maar ik kan er niet mee stoppen. Geloof me, ik heb het geprobeerd.'”

Wat wel heel goed is in het begin van het boek is dat de personages heel erg worden uitgediept. Doordat je vanuit verschillende perspectieven leest, zoals we gewend zijn van Clare, krijg je de gevoelens en gedachtes van verschillende personages mee, waardoor de latere gebeurtenissen in het boek nog beter binnenkomen.

“‘Wat is dat?’ Ze rechte haar rug. ‘Een raumdemon? Een…’ ‘Volgens mij is het een dwergpoedel.’ Julians mondhoek krulde omhoog. ‘En ik geloof niet dat hij gewapend is,'”

Wat ik ook echt enorm leuk vind aan dit boek is dat er zoveel verwijzingen naar de personages uit TMI en TID in voorkomen. Door bepaalde opmerkingen en gedachten van de personages uit Vrouwe Middernacht kom je als lezer steeds meer te weten over hoe de levens van Clary, Jace, Alec, Magnus, Simon, Isabelle, Jem en Tessa de afgelopen vijf jaar zijn gelopen. En dat wilde ik weten, want na het einde van Stad van hemelse vlammen had ik nog zoveel vragen over hoe het uiteindelijk verder zou gaan met deze personages.

“‘Rare nachtmerries. Demonen, elfen…’ ‘Vrij doorsnee schaduwjagersdingen,’ merkte Emma op. ‘Gewoon een doordeweekse dinsdag, eigenlijk.'”

En de plottwist? Die zag ik echt totaal niet aankomen. Sowieso gebeurd er de laatste 200 pagina’s van het boek zoveel dat toen ik eenmaal op dat punt aangekomen was ik niet meer kon stoppen met lezen. Er gebeurd zoveel tegelijk en zoveel onverwachts dat je van de ene verbazing in de andere valt. Ik ben dan ook echt enorm benieuwd naar het vervolg in deze serie.

“‘Iedereen is meer dan één ding,’ zei Kieran. ‘We zijn meer dan de afzonderlijke daden die we verrichten, of ze nu goed of kwaad zijn.'”

Vrouwe Middernacht is een boek waar ik wat moeilijk in kwam, maar toen het eenmaal op gang was kon ik niet meer stoppen met lezen. De schrijfstijl van Clare en hoe de verschillende series van haar zo goed met elkaar verbonden zijn, blijft geweldig. Na het lezen van Stad van hemelse vlammen heb je al zo’n band met Emma en de Blackthornes dat een nieuwe serie die om hen draait heel logisch is en iets waar je als lezer eigenlijk op wacht, omdat je moet weten hoe het verder gaat met deze kinderen. Ik heb uiteindelijk enorm genoten van Vrouwe Middernacht, maar het boek kan niet tippen aan mijn all time favorite Cassandra Clare: De IJzeren prinses. En tenslotte heel veel liefde voor deze quote:

“Als je van iemand houdt, wordt diegene een deel van wie je bent. Die ander zit in alles wat je doet. In de lucht die je inademt, het water dat je drinkt en het bloed in je aderen. De aanraking van die ander blijft op je huid achter, haar stem blijft in je oren en haar gedachten blijven in je hoofd. Je kent de dromen van die ander, omdat haar nachtmerries in je hart dringen en haar fijne dromen ook jouw dromen zijn. En je denkt niet dat ze perfect is, maar je kent haar gebreken, haar diepe waarheid en de schaduwen van al haar geheimen, maar die schrikken je niet af. Eigenlijk hou je daarom alleen nog maar meer van haar, omdat je niet verlangt naar perfectie. Je verlangt naar háár.”