Hoewel ik de laatste tijd niet echt veel meer aan lezen toe kom, heb ik wel weer een aantal boeken gelezen. Ik moet namelijk voor mijn studie verschillende boeken lezen en na het lezen van het boek gaan we dan ook op bezoek bij de schrijver van het boek. Echt heel interessant en leuk, ook al kom ik dus niet echt meer aan lezen voor mezelf toe. Eén van de boeken die ik deze periode moest lezen voor mijn studie was De belofte van pisa geschreven door Mano Bouzamour.
Het boek gaat over Sam, thuis Samir genoemd. Hij is aangenomen op een elitair lyceum. Zijn broer – die in de zware criminaliteit zit – laat hem een belofte afleggen: Sam moet als enige in de familie zijn vwo-diploma halen. Terwijl vooroordelen, sluimerende criminaliteit en het onbegrip van zijn familie hem blijven achtervolgen, ontvouwt zich een coming of age-verhaal vol drama, humor en seks.
Laat ik maar beginnen met dat ik eigenlijk meer van het boek verwacht had, omdat het echt hele goede recensies kreeg. Ik vond het verhaal zeker wel vermakelijk en het boek las echt als een trein (gelukkig, want ik moest het boek echt in anderhalve dag uit hebben haha). Maar zo geweldig als het boek in de recensies werd genoemd, vond ik het zeker niet.
Het thema van het verhaal was zeker de moeite waard. Het was erg interessant om te lezen hoe het is om als Marokkaan op een hele ‘witte’ school te zitten. Zeker ook omdat het verhaal deels autobiografisch is en Mano dus een deel van de gebeurtenissen echt meegemaakt heeft. Wat ik jammer vond was dat er naar mijn idee soms wel erg overdreven werd in het boek. Dat de verschillen wel heel erg nadrukkelijk werden benoemd en ook het feit dat Sam echt heel goed is in pianospelen, maakte het verhaal naar mijn idee soms wat overdreven.
Toch heb ik me zeker wel vermaakt tijdens het lezen van het boek en soms moest ik ook echt hardop lachen om opmerkingen van Sam. Ook vond ik de band die omschreven werd tussen Sam en zijn broer heel goed gedaan en was de schrijfstijl van Mano best wel uniek.
Al met al was dit boek best vermakelijk om te lezen, maar zeker niet het beste boek dat ik dit jaar gelezen heb. Het is ook niet echt een boek wat ik normaal zou gaan lezen, maar dat is ook wel weer leuk aan het vak dat ik nu heb, dat ik boeken moet lezen die ik anders niet zo snel opgepakt had. Ik vond het wel echt heel interessant om na het lezen van het boek ook nog met Mano hierover te praten. Hij is echt een hele leuke schrijver en ik heb zeker veel geleerd tijdens het bezoek aan hem.
Titel: De belofte van pisa
Auteur: Mano Bouzamour
Uitgever: Prometheus
Aantal bladzijden: 282
4 reacties op “Recensie | De belofte van Pisa – Mano Bouzamour”