Recensie|Slapende reuzen (Themis Files #1) – Sylvain Neuvel

Ongeveer een week geleden las is Phobos uit en daarna wist ik eigenlijk niet zo goed in welk boek ik wilde beginnen. Daarom maakte ik een poll op Twitter en uiteindelijk kozen de meeste mensen voor Slapende reuzen van Sylvain Neuvel. Ik was zelf ook al een tijd benieuwd naar dit boek, maar de wisselende recensies hielden mij nogal tegen. De één vind het boek helemaal geweldig en de volgende helemaal niks, er lijkt eigenlijk geen tussenweg te zijn bij dit boek. Aangezien het boek mij toch al een aantal keer was aanbevolen, besloot ik het toch maar eens een kans te geven.

Titel: Slapende reuzen

Serie: Themis Files #1

Auteur: Sylvain Neuvel

Uitgeverij: Karakter Uitgevers

Genre: Science Fiction

Waardering: 4.5/5 sterren

Als Rose Franklin op haar nieuwe fietsje vlak bij haar huis in Deadwood, South Dakota rijdt, valt ze plotseling in een enorm gat in de aarde. Ze komt bij op de bodem van een nagenoeg perfect vierkante kuil, waarvan de muren vol staan met ingewikkelde graveringen die licht geven en lijken te pulseren. Maar de brandweermannen die haar komen redden, staren naar een nog vreemder schouwspel: een klein, geschrokken meisje in de palm van een reusachtige metalen hand.
Zeventien jaar later is het mysterie van dit bizarre artefact nog altijd onopgelost; de oorsprong, de maker en het doel zijn onbekend. Uitkomsten van de koolstofdatering tarten elk geloof, het leger schrijft het ene na het andere topgeheime rapport, maar lijkt het nergens over eens te kunnen worden. Theorieën worden verzonnen en nagenoeg onmiddellijk weer verworpen. Als men geen oplossing vindt, begint men langzaam zijn belangstelling voor dit schijnbaar onoplosbare raadsel te verliezen.
Sommigen kunnen echter niet stoppen met zoeken naar antwoorden. Rose Franklin is inmiddels een hoogopgeleide natuurkundige die een topgeheim team leidt om het mysterie van de gigantische hand te ontrafelen. Maar als de stukje van de puzzel eenmaal op hun plaats liggen, zal het resultaat dan juist een middel voor eeuwige vrede of een wapen voor massavernietiging blijken te zijn?

Laat ik beginnen met het feit dat ik het verhaal dat verteld wordt in Slapende reuzen echt geweldig vind. Mysterieuze voorwerpen die misschien afkomstig zijn van een andere planeet, dat alleen al klinkt gewoon heel erg cool. De laatste tijd kan ik Science Fiction verhalen sowieso steeds meer waarderen en dat is ook de reden dat dit boek mij heel erg aansprak. Dat in combinatie met dat het verhaal draait om het oplossen van raadsels en mysteries, maakte dat ik dit boek qua verhaal het beste vond dat ik in tijden gelezen heb. Alles is zo goed uitgedacht en de worldbuilding zit zo goed in elkaar. Vooral een goede worldbuilding is waar het in dit soort boeken nogal eens aan ontbreekt, maar in Slapende reuzen is echt over elk detail nagedacht.

Toen ik begon aan Slapende reuzen moest ik wel vooral hel erg wennen aan de schrijfstijl en de manier van vertellen. Het verhaal wordt namelijk verteld door middel van interviews, logboeken en rapporten. Een heel andere manier van vertellen dan dat ik gewend ben. Ik was hier aan het begin ook wel wat sceptisch over, want hoe krijg je op deze manier als lezer de kans om een band op te bouwen met de personages en echt met ze mee te leven. Het is echter wel een hele originele manier van vertellen, die je niet erg vaak tegenkomt en uiteindelijk bleek ik ook op deze manier de personages steeds beter te leren kennen en was het eigenlijk helemaal niet zo moeilijk om met ze mee te leven. Bovendien las het boek door deze structuur ook heel erg snel en had ik Slapende reuzen zo uit.

“Ze zullen het u waarschijnlijk nog wel een tijdje inwrijven, maar ze zullen het niet zodanig laten escaleren dat de zaak – neemt u mij de woordspeling niet kwalijk – uit de hand gaat lopen.”

Het verhaal springt vaak nogal door de tijd, waardoor ik het soms wat lastig vond om de gebeurtenissen te plaatsen. Vaak beginnen de interviews met een gesprek over een “gebeurtenis”, maar weet je als lezer helemaal nog niet wat er gebeurd is. Daar kom je pas gaandeweg het gesprek achter en dan vallen ineens alle puzzelstukjes op zijn plek. Hoewel ik dit soms wel lastig vond, omdat je het gevoel heb dat je continu informatie mist, zorgde het er ook voor dat ik maar door wilde blijven lezen en benieuwd was naar wat er zou gaan komen.