Recensie|Misschien ooit – Colleen Hoover

Titel: Misschien ooit

Auteur: Colleen Hoover

Uitgeverij: Zomer & Keuning

Aantal bladzijden: 377

Genre: New Adult

Waardering: 4,5/5 sterren

Er zijn van die momenten dat het leven niet doet wat je wilt. Daar kan de 22-jarige Sydney over meepraten. Ze heeft het allemaal:
een studie, een baan en een leuke vriend. Tot laatstgenoemde vreemdgaat. Ja, je hoort het goed: hij doet het met een of andere bimbo. Dat is dus einde relatie. Punt.

Hoewel Sydneys hart gebroken is, raakt ze al snel in de ban van haar buurman, Ridge, die ’s avonds op zijn balkon gitaar speelt. Ze kan haar ogen niet van hem afhouden als hij zo gepassioneerd muziek maakt. Wanneer ze met elkaar in contact komen, klikt het onmiddellijk. Maar Ridge heeft al een vriendin: Maggie. Het kan dus niets worden tussen hem en Sydney. Of misschien toch, ooit?

Colleen Hoover is wat mij betreft echt de beste New Adult auteur. Toegegeven de meeste New Adult boeken die ik heb gelezen, waren ook boeken van haar, maar echt ik vind haar boeken gewoon heerlijk om te lezen. Over een boek van haar hoef ik echt niet te twijfelen of ik het wil lezen. Want duh, als ik een boek van Colleen Hoover oppak dan weet ik zeker dat ik door het verhaal heen zal vliegen en dat ze ervoor weet te zorgen dat ik in een emotionele rollercoaster terecht kom.

Dat laatste was ook zeker bij Misschien ooit het geval. Doordat Colleen Hoover de personages zo ontzettend goed neerzet, ga je van hen allemaal houden. Of nou ja, misschien niet zo van de vriend van Sydney en het meisje waarmee hij vreemdgaat, maar voor de rest Sydney, Ridge, Ridge’s vriendin Maggie, Warren en zelfs Bridgette: ik ben van ze gaan houden.

“Ik ben geen slecht mens.
Ridge is geen slecht mens.
Hoe kunnen twee mensen die allebei zulke goede bedoelingen hebben met gevoelens komen te zitten, die uit al die goedheid voortkomen, die zo ontzettend slecht zijn?”

In het boek lees je afwisselend vanuit het perspectief van Sydney en van Ridge. Hierdoor krijg je als lezer een heel goed inzicht in de gevoelens van beide personages. Dit zorgde er bij mij voor dat ik nog meer met ze mee ging leven. Tijdens het lezen merkte je gewoon hoe diep de gevoelens van Sydney en Ridge naar elkaar toe zitten, maar ook hoeveel Ridge van Maggie houdt. Ik moet zeggen dat ik voor het lezen van het boek nogal sceptisch was over het feit dat Ridge een vriendin heeft, want van een man met een vriendin blijf je gewoon af. Punt. Toch merkte ik tijdens het lezen al snel dat het een stuk gecompliceerder lag en dat zowel Sydney als Ridge er echt enorm voor vechten om de gevoelens die ze voor elkaar hebben tegen te gaan.

“De harde waarheid dat mensen het niet voor het zeggen hebben op wie ze verliefd worden. Het enige wat ze voor het zeggen hebben is op wie ze verliefd blíjven.”

Echter zoals de bovenstaande quote al zegt, je bepaalt niet op wie je verliefd wordt. Hoe Sydney en Ridge zich voelen onder deze situatie wordt erg goed beschreven, waardoor je als lezer echt heel erg met ze meevoelt. Soms gebeurt het gewoon dat je gevoelens krijgt voor iemand waar je beter geen gevoelens voor kan krijgen. Als die gevoelens dan ook nog wederzijds zijn dan zorgt dat gewoon voor enorm veel frustraties en pijn. Ik voelde echt mee met de pijn van Sydney en Ridge. Hoewel ik moet zeggen dat mijn eigen frustraties wat betreft het verliefd zijn op elkaar terwijl je dat misschien beter niet kunt zijn ervoor zorgde dat ik nog wat extra emotioneel werd tijdens het lezen van dit boek, is een groot deel van de brok in mijn keel tijdens en na het lezen toch wel veroorzaakt door de manier waarop Hoover het verhaal brengt.

“Niets in mijn leven heeft zo goed gevoeld, terwijl het tegelijk zoveel pijn doet.”

Gelukkig wordt je niet alleen maar verdrietig van het lezen van dit boek, want zoals ik van Colleen Hoover gewend ben, zit er ook ontzettend veel humor in het boek. Warren, een vriend en huisgenoot van Ridge, is hier vooral geweldig in. En dan is er ook nog een hele situatie tussen Sydney en Bridgette waar ik ook heel erg om moest lachen al was het ook wel een beetje sneu voor Bridgette.

Colleen Hoover weet altijd iets bijzonders te brengen in haar boeken. In oprecht bijvoorbeeld wordt het verhaal gecombineerd met kunst. In Misschien ooit is dit de muziek (er is zelfs een speciale playlist voor het boek gemaakt van de liedjes die Sydney en Ridge schrijven en die playlist is zeker een aanrader). Zeker als je op een gegeven moment achter de situatie van Ridge komt, wordt de muziek nog veel bijzonderder. Ja lekker vaag, maar hoewel het echt al op bladzijde vijftig of zo benoemd wordt wat deze situatie is, is het denk ik veel leuker als je nog niet weet wat het precies is. Ik was namelijk al gespoilerd door een recensie en hoewel dat geen ramp is, was het denk ik leuker geweest om deze ‘plot twist’ pas tijdens het lezen te ontdekken.

“Tegen verlangen kun je makkelijk iets doen, zeker omdat het enige wapen dat verlangen heeft. aantrekkingskracht is.
Maar het is lang niet zo makkelijk om een strijd tegen het hart te winnen.”

Misschien ooit is weer een typische Colleen Hoover roman. Je wordt overspoeld met emoties, waarbij een lach en een traan dicht bij elkaar liggen. Elk personage in het boek is bijzonder en ga je van houden als lezer, waardoor het verhaal eigenlijk nooit echt goed af te lijkt kunnen lopen. Doordat je als lezer meekijkt vanuit Ridge en vanuit Sydney en merkt hoeveel ze voor elkaar voelen, wil je eigenlijk niks liever dan dat ze bij elkaar komen. Totdat je Maggie beter leert kennen en dat ook een geweldige meid blijkt te zijn, die je absoluut ook niets ergs toewenst. Dat kan nooit voor iedereen goed aflopen. Of toch? Misschien ooit?

Enige nadeel aan dit boek. Volgens mij heb ik een flinke bookhangover na het lezen van dit boek. Ik heb namelijk nog totaal geen zin om mezelf onderdompelen in een ander verhaal. Ik ga dus even huilen in een een hoekje tot ik klaar ben voor een ander boek.

“Maar ik heb geleerd dat het hart zich niet laat vertellen wanneer, wie en hoe het moet liefhebben. Het hart doet alleen maar wat het zelf wil doen. Het enige wat we zelf in de hand hebben, is of we ons leven en onze geest de kans geven ons hart in te halen.”